Ljubljana, oude wereldcharme

Ljubljana, een echte tongbreker, combineert moeiteloos de charme van de oude wereld met een kosmopolitische flair. De Ljubljanica rivier is de slagader van de stad, de vele bars en restaurants op de oevers zorgen voor een gezellige zomerse sfeer.

Ljubljana is een studentenstad, dus ambiance verzekerd. De iconische drievoudige brug die naar het bruisende centrum leidt is mijn favoriete plek. De Drakenbrug, gebouwd in 1901 is dan weer erg fotogeniek. Omdat de draak het symbool is van Ljubljana, sieren vier schitterende bronzen exemplaren de hoeken. Ze zouden volgens een legende met hun staart zwaaien telkens er zich een maagd op de brug waagt.

Ook de kleurrijke architectonische pareltjes in het historische hart zijn een lust voor het oog, met als meest opvallende gebouw de rode Franciscaner kerk op het Prešeren plein. Het mooiste zicht op de stad heb ik vanop het kasteel dat hoog boven Ljubljana uittorent. In de zomer kan je er een openluchtconcert meepikken, een museum bezoeken of eten in een van de twee uitstekende restaurants.

Triglav, de natuur wenkt

De volgende nacht logeer ik in het Kamnik-Savinja gebergte, dat gescheiden is van de Julische Alpen door de Sava vallei. Een ideaal uitgangspunt om de bergen in te trekken. Nog voor ik één stap zet word ik al getrakteerd op een prachtig panorama op de vallei. Na een korte hike kijk ik uit op de Triglav, de ongekroonde koning van de Julische Alpen en met zijn 2864m meteen ook het hoogste punt van het land.

De berg met zijn drie koppen is het symbool van Slovenië. Het is een gebied vol steile pieken, gletsjers, dicht beboste flanken, uitgestrekte meren en watervallen, een paradijs voor hikers. Op een panoramisch punt maak ik kennis met Lepa Nadia, vrij vertaald als de mooie Nadia. Het lijkt alsof deze dame zich heeft neergevlijd op de toppen van de bergen en haar lange haar laat wapperen op een van de flanken. En geloof het of niet maar ik speel een partijtje golf op de hoogst gelegen mini golf ter wereld, tot een majestueuze zonsondergang al mijn aandacht opeist.

Avontuur in de Soca vallei

In het westen ligt de idyllische Soca vallei, een natuurlijk paradijs met smaragdgroene meren en rivieren, met op kop de Soca rivier, die soms met zachte gratie en vaak met donderend geweld zich een weg baant door kloven en langs torenhoge kliffen. Voor wie van natuur en avontuur houdt is dit dé plek om te hiken of te wildwaterraften.

Prachtige landschappen flitsen aan me voorbij terwijl ik al peddelend het woelige water probeer te bedwingen. In zo’n kano word je echt omhelst door de natuur. Vliegvissen kan hier ook, een meer meditatieve bezigheid, want aan rustige plekjes is er geen gebrek. De ongerepte natuurlijke schoonheid doet op een of andere manier de tijd vertragen. Een ding is zeker, ik weet waarom de Soca de ‘Mooiste Alpenrivier’ wordt genoemd. Alleen de kleur al, veroorzaakt door de vele mineralen in het water, is uniek. En haar parcours is zonder meer adembenemend.

Het Bled meer, populairste highlight

Veruit de populairste en meteen ook een van de mooiste highlights van Slovenië is het sprookjesachtige meer van Bled, een iconische plek die in de zomer overstelpt wordt door toeristen. `Vanop het kasteel, bovenop een klif, geflankeerd door de majestueuze Julische Alpen, kijk ik uit op het minuscule en meteen ook enige Sloveense eiland.

In het midden staat de barokke Maria Hemelvaart kerk, nu een museum. Als je er de kerkklok luidt mag je een wens doen. Het proberen waard. De leukste manier om het eiland te bereiken is met een traditionele pletnaboot, een soort Sloveense gondola. Elke boot behoort toe aan een familie en de unieke roeitechniek gaat over van vader op zoon. Mijn gids verwoordt het perfect: je hebt geen reden nodig om naar Bled te komen. Bled is de reden zelf.

 Postojna, een ondergronds wonderland

Het Karstplateau in het zuidwesten van Slovenië, dat zomaar even 10.000 km2 beslaat, lijkt één grote belegen kaas met gaten. Het bestaat uit diepe kloven, grotten en ondergrondse rivieren. Volgens mijn gids zouden er in Slovenië zo’n 13.000 grotten zijn, waarvan vele meer dan 100m lang, een paradijs voor speleologen. De Škocjan grot is de bekendste en Unesco Werelderfgoed. Maar ik duik de Postojna Cave in, de op één na langste grot ter wereld: 24km, het gangenstelsel lijkt oneindig.

Slechts 5 km is publiek terrein, maar dat is een behoorlijk lang parcours om met open mond te doen. De spectaculair mooie grot is zo’n 3 miljoen jaar oud en werd gebeeldhouwd door de tijd. Vanop een 40m hoge brug kijk ik uit op de concertzaal, een ruimte van zomaar even 3000 m2. Het leukst in zo’n druipsteengrot is dat mijn fantasie overuren draait. Ik zie er overal dieren en menselijke figuren in. Sommige van de stalactieten en stalagmieten zijn gigantisch. Er staat een soort wolkenkrabber van 60m hoog. Als je weet dat ze één cm per 100 jaar groeien is het sommetje snel gemaakt. Leuke anekdote, op 120m onder de grond is er een postkantoor, waar ik prompt een kaartje verstuur, al is het maar voor de originele grotstempel.

 Grotburcht Predjama

Vlakbij Postojna ligt een bijzonder 12de eeuws kasteel, Predjama, één van de grootste grotburchten ter wereld. Hangend aan een klif lijkt het alle wetten van de zwaartekracht te tarten. De vijand maakte er geen schijn van kans, het was oninneembaar. In de 15^de eeuw woonde er een rebelse ridder die door de toenmalige keizer ter dood veroordeeld werd. Omdat hij zich niet wilde overgeven, hongerden ze hem uit. Niemand wist dat het kasteel bovenop een grot was gebouwd die verbonden was met een lange tunnel waardoor constant eten werd aangevoerd. Jammer genoeg eindigt het verhaal in mineur, want hij werd uiteindelijk toch vermoord in de enige zwakke plek van zijn burcht, het toilet dat buiten aan een van de torens hing. In de 16^de eeuw werd het kasteel gerestaureerd in Renaissance stijl. Vandaag is het een museum, waarin ik met veel nieuwsgierigheid een boeiende tijdreis maak.

Meer Bohinj, serene schoonheid

Het Bohinj meer, meteen het grootste van het land, ligt genesteld in het hart van de Julische Alpen. De bergen spiegelen zich als volwaardige diva’s in het rimpelloze water. De hoge pieken vormen een soort amfitheater, die het meer in een innige greep houdt. Tijdens een wandeling langs de oevers kom ik in charmante dorpjes terecht en verandert het landschap voortdurend. Het populairst is Ribčev Laz, dat door de mooie Johannes De Doper kerk met zijn kenmerkende gotische architectuur, een echte trekpleister is. Er zijn ook verschillende watervallen in de buurt, de bekendste daarvan is de Savica. Tijdens de zomer brengt een plons in het meer de verlossende verfrissing. Je kan er ook kanoën of, zoals ik, stand-up peddelen. Er zijn ook heel veel fietsmogelijkheden. Maar het is vooral een erg serene omgeving die me compleet omver blaast.

Charmante kuststadjes

De Sloveense kust is slechts 46km lang en ligt gesandwicht tussen Italië en Kroatië, maar de stadjes zijn uiterst charmant. De vele palmbomen en mooie jachthavens van Piran, Izola en Koper zorgen meteen voor Middellandse Zee vibes. Portorož wordt ook wel het Sloveense Nice genoemd, met mooie stranden en een uitgelezen wellness cultuur. Maar de op Venetië geïnspireerde architectuur maakt van Piran het meest authentieke stadje van de Sloveense Riviera. Ik strol er door een doolhof van smalle straatjes.

Op het indrukwekkende Tartinijev trg (plein) lijkt het alsof ik enkele eeuwen terug wordt gekatapulteerd in de tijd. Piran maakte ooit deel uit van de stadsstaat Venetië en dat laat z’n sporen na. Zo is de 16^de eeuwse klokkentoren van de St. Joriskerk een replica van de Campanile in Venetië. Bij helder weer kan je Venetië trouwens zien liggen vanop de oude stadswallen. Van hieruit zie ik ook dat Piran op een schiereiland ligt. Doordat het bijna volledig omringd is door de zee lijkt het op een onoverwinnelijk fort. In de smalle straatjes vermengt de geur van zeevruchten zich met de zilte bries van de Adriatische Zee. Aan de kustlijn krioelt het van de restaurants en bars, de terrassen zitten overvol, zomervibes in ‘t kwadraat.