De namiddagzon scheen op 11 juni 1955 op de startlijn van de 24 uur van Le Mans. De motoren werden gestart en speelden een symfonie van kracht en snelheid, terwijl duizenden toeschouwers hun adem inhielden bij het zien van het spektakel. De door het Franse platteland kronkelende asfalt beloofde een spannende race, maar niemand kon het naderende onheil voorspellen.
Het circuit was notoir ingewikkeld, veeleisend en genadeloos. De veiligheidsmaatregelen in die tijd waren rudimentair en boden weinig bescherming aan zowel piloten als het publiek. De menigte stond dicht bij het gevaar, enkel gescheiden van het asfalt door een dunne barrière. De opwinding van de nabijheid van deze razendsnelle machines ging hand in hand met een verraderlijke spanning.
Om 18:26 ontvouwde de dodelijke dans zich. De Jaguar D-Type van Mike Hawthorn haalde de Austin Healey van Lance Macklin in en ging vervolgens zwaar in de remmen. De revolutionaire schijfremmen van de Jaguar waren bijzonder krachtig, die van de Austin-Healey niet. Macklin week daardoor uit naar links, maar achter hem kwam de zeer snelle Mercedes-Benz 300 SLR van Pierre Levegh. Die knalde op de ronde achtersteven van de Austin-Healey, vatte vuur en vloog in de menigte. Naast de Mercedes-piloot kwamen ook meer dan 80 toeschouwers om bij de tragedie. Dit is het ergste ongeluk in de geschiedenis van de autosport.
De 1955-editie van de 24 uur van Le Mans liet een onuitwisbaar litteken achter in het hart van de autosport. De echo van deze tragedie weerklonk over de hele wereld en benadrukte de noodzaak voor meer veiligheid. Het veranderde voorgoed de manier waarop races georganiseerd werden en leidde tot strengere veiligheidsnormen. Zwitserland verbood op dat moment autoraces op zijn grondgebied. Een aantal piloten hing hun helm aan de haak na het ongeluk en Mercedes trok als teken van respect zijn auto’s terug uit de race. Het Duitse merk zou pas meer dan… 30 jaar later terugkeren naar de motorsport.
Dit tragische moment blijft in de geschiedenis gegrift, een altijd aanwezige schaduw op elke ronde van het circuit. Als een wrede herinnering aan de levens die verloren zijn gegaan en een getuigenis van de gevaren die schuilgaan achter de opwinding en de pracht van de autosport.