Gwadar: de spookluchthaven die Pakistan in vuur en vlam zet

 

Voir cette publication sur Instagram

 

Une publication partagée par Pakistan Army (@pakistanarmycorps)

Een luchthaven… maar voor wie?

Midden in Belutschistan, een regio die al gebukt gaat onder armoede en politieke spanningen, vind je de internationale luchthaven van Gwadar. In oktober 2024 werd dit gigantische project met veel pracht en praal (maar zonder publiek) ingehuldigd. De luchthaven werd gefinancierd door China in het kader van de China-Pakistan Economic Corridor (CPEC), en is voorlopig niet veel actiever dan een verlaten cricketveld onder de brandende zon.

De paradox? Deze luchthaven heeft een capaciteit van 400.000 passagiers, terwijl Gwadar zelf slechts 90.000 inwoners telt. En in een regio waar drinkbaar water een luxe is en elektriciteit een privilege dat van Iran afhangt, is de komst van dit betonmonster allesbehalve een prioriteit.

Een Chinees geschenk dat niet iedereen bevalt

Al jaren pompt Peking enorme investeringen in Pakistan, vooral via de CPEC, die China moet verbinden met de Arabische Zee. De droom van een connectie… die voor de Belutschen eerder een nachtmerrie is.

De lokale bevolking, die zich al gemarginaliseerd voelt door Islamabad, ziet deze projecten als een vorm van buitenlandse inmenging die hen weinig tot niets oplevert. Het gevolg? Toenemende spanningen tussen de bewoners, de Pakistaanse overheid en China.

Een luchthaven onder strikte bewaking

Vandaag is Gwadar een fort. Controleposten, zwaarbewapende militairen, prikkeldraad: de infrastructuur wordt voortdurend bewaakt. Want het Belutschische verzet blijft aanhouden, en de Pakistaanse overheid slaat hard terug.

De inhuldiging van de luchthaven vond dan ook plaats in een haast virtuele sfeer. Geen journalisten, geen publiek, enkel een officiële video en een symbolische eerste vlucht. Een ingebruikname die voorlopig vooral op papier bestaat en de gespannen situatie in de regio perfect weerspiegelt.

Een onzekere toekomst

De autoriteiten beweren dat de CPEC al 2.000 jobs creëerde, maar de lokale bevolking merkt daar weinig van. Met constante stroomonderbrekingen en ontbrekende basisvoorzieningen hebben zij wel andere zorgen dan deze betonnen mastodont in de woestijn.